رها کسی شبیه خودم

سکوت شب مرا پر غصه می‌کرد 

شب و تنهایی و اندوه یک مرد 

خودم دیدم برای روضه خوانی 

عطش ابری برای گریهآورد 

خطر را می‌نویسد 

در زمین 

دشت غم انگیزی 

نمی‌داند که 

ما سرمست از جام 

خطر هستیم 

عشناکم عطش آلوده ام من 

شبیه خوردوی فرسوده ام من 

ولی شکر خدا در عالم عشق 

همیشه در کنارتبوده ام من 

ای صبر و امید را نشانی زینب 

در شام بلا تو نور جانی زینب 

ای بانوی من تو در مسیر عشاق 

صد نور و امید می‌نشانی زینب 

نوشت آرام از آغاز یاران 

شب سرخ و دل پر راز یاران 

به دستش دوربینی داشت راوی 

روایت کرد از پرواز یاران 

روایت خانۀ بی کینه‌ها داشت

نشانی از غرور سینه‌ها داشت  

به دستش دوربین حسش خدایی 

نگاهش نقلی از آیینه‌ها داشت