رها کسی شبیه خودم

دلی دارمپر از چشم انتظاری

شبیه صبحگاهان بهاری

در او دریا تلاطم می‌نماید

خودش را رنگ گندم می‌نماید

دلی دارمپر از حرف نگفته

پر از اندیشه سرخ و نهفته

دلم همسایه با نه کهکشان است

اگرچه ساده بی نام ونشان است

باید به بیانی دیگر سرود

راه‌های رفته

در جغرافیای سربلندی

در خاطرات کم تکرار

از اوج عزت

در لحظاتی که غریبانه اند

در وادی دلتنگی

در آن گاه که

میدان مین به کمین

رهنوردان زمین و آسمان می‌ایستد

و شاعری

تغزلی خونین را

در هکر نستای به رنگ شفق

به تصویر می‌کشد

نعره می‌کشد جنون

در وجود ساکتم

مثل عکس خسته ای

رنگ و رو شکسته ام

ساکتم ولی هنوز

امتداد سرخوشی

می‌برد مرا به پیش

نعره می‌کشد جنون

در هجوم بادها و یادها

در هبوط غصه‌های سرد

این منم هنوز هم

دم ز گل زدم منم

باد می‌وزد زیاد

غصه قصه گوی ماست

راه در نگاه پیر

غصه دار حرف‌هاست

بگذر از کلام سرد

در طواف لاله‌ها

از جنون فراتریم

ما بهانه‌های تازه ایم

از نگاه عاشقی