رها کسی شبیه خودم

لحظه‌‌‌ای در نگاهم عطش بود

عرش افتاده بر خاکتیره

هجمه‌های فراوان

غریبی

آتش کینه دارد زبانه

ناگهان

اهل بالا به گریه

زمزمه می‌نمایند غمگین

آتشی در دلم شعله ور شد

بر شه عشق ؛ غم حمله ور شد

هرکسی ضربه‌‌‌ای زد

در آن سو

بر غزل‌های پایانی حق

خامس آل خورشید در خون

خاندانش همه غصه دارند

وای از کینه توزی شیطان

از فراوانی طالب نان

از فروشندۀ عشق و ایمان

دشت رنگ غم وغصه را داشت

رود آوای رودا به لب داشت

رود من رود من خواند مادر

در دل غصه‌ها ماند مادر

ماه ترینماه خدا

آرام تر از همبشه

از رهگذار نیایش‌های سبز و سرخ

در مسیر ربناهای خالصانه

در غروبی خلوت

وارد می‌شود

دلهای متلاطم خاک

با نگاهش

راهیان افلاک می‌شوند

و بهانه‌ها می‌میرند

تا ترانه‌های عشق

در گذار زمان‌های نو شده

عیدانه ترین حضور را جشن بگیرند

شوق می‌رقصاند

اشک را

بر گونه‌های منتظرم

تا برگردم

به روزهای خوش با گل بودن

به تلاطم دیدار

در سحرگاهی مواج

در حریم نور و روشنایی

آن گاه که چون کبوتری

که از خویش رها شوم

و فرشته‌‌‌ای بر گنبد طلایی ات گردم